Η επιληψία είναι σύμπτωμα και όχι πάθηση, αφού διακρίνεται από επαναλαμβανόμενες επιληπτικές κρίσεις, οφειλόμενες σε μια χρόνια διαταραχή του εγκεφάλου. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η αιτιολογία της επιληψίας είναι άγνωστη, και άρα η νόσος χαρακτηρίζεται ιδιοπαθής. Όταν διερευνηθεί η αιτία του προβλήματος, συνήθως προκύπτει ότι ευθύνεται για παράδειγμα ένα Α.Ε.Ε, μια κρανιοεγκεφαλική κάκωση, κάποιος όγκος, ή ακόμα και η κατάχρηση αλκοόλ.
Κύριο μέλημά μας, αν αντιληφθούμε κάποιον να έχει πάθει επιληπτική κρίση, είναι να τον προστατεύσουμε να μην τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της κρίσης. Η επιληπτική κρίση θα κρατήσει ορισμένα λεπτά και έπειτα θα περάσει. Αμέσως μετά, και αφού έχει συνέλθει ο ασθενής, επιδιώκουμε να επικοινωνήσουμε με τον προσωπικό του γιατρό για περαιτέρω οδηγίες. Αυτές οι κινήσεις μας, αποτελούν τις πρώτες βοήθειες στην εν λόγω περίπτωση.
Αρκετοί επιληπτικοί ασθενείς, εξαιτίας του φόβου ή άγνοιας, απέχουν από τις αθλητικές δραστηριότητες. Αυτό βέβαια έχει άμεση επίπτωση, πέρα από την κοινωνική τους απομόνωση, στη σωματική αλλά και στην ψυχική τους υγεία. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε, ότι ή άσκηση δρα ως πρόληψη στον επιληπτικό. Tα διάφορα αθλήματα, βοηθούν την αρμονική ανάπτυξη του εγκεφάλου στα παιδιά. Σύμφωνα με έρευνες, η άσκηση μειώνει σημαντικά την πιθανότητα, να παρουσιαστεί επιληπτική κρίση μελλοντικά στον ασθενή (Elinor Ben – Menachen,1997).
Να τονίσουμε ωστόσο, ότι κάθε επιληπτικός ασθενής πριν πάρει την απόφαση να αθληθεί, υποχρεωτικά πρέπει να συμβουλευτεί το γιατρό του. Μαζί θα αποφασίσουν για την ορθή λήψη των αντιεπιληπτικών φαρμάκων, καθώς και για το είδος του προπονητικού προγράμματος που θα επιλεχθεί, σε στενή παρακολούθηση με τον προσωπικό φυσικοθεραπευτή ή γυμναστή του ασθενή.
Κύριο μέλημά μας, αν αντιληφθούμε κάποιον να έχει πάθει επιληπτική κρίση, είναι να τον προστατεύσουμε να μην τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της κρίσης. Η επιληπτική κρίση θα κρατήσει ορισμένα λεπτά και έπειτα θα περάσει. Αμέσως μετά, και αφού έχει συνέλθει ο ασθενής, επιδιώκουμε να επικοινωνήσουμε με τον προσωπικό του γιατρό για περαιτέρω οδηγίες. Αυτές οι κινήσεις μας, αποτελούν τις πρώτες βοήθειες στην εν λόγω περίπτωση.
Αρκετοί επιληπτικοί ασθενείς, εξαιτίας του φόβου ή άγνοιας, απέχουν από τις αθλητικές δραστηριότητες. Αυτό βέβαια έχει άμεση επίπτωση, πέρα από την κοινωνική τους απομόνωση, στη σωματική αλλά και στην ψυχική τους υγεία. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε, ότι ή άσκηση δρα ως πρόληψη στον επιληπτικό. Tα διάφορα αθλήματα, βοηθούν την αρμονική ανάπτυξη του εγκεφάλου στα παιδιά. Σύμφωνα με έρευνες, η άσκηση μειώνει σημαντικά την πιθανότητα, να παρουσιαστεί επιληπτική κρίση μελλοντικά στον ασθενή (Elinor Ben – Menachen,1997).
Να τονίσουμε ωστόσο, ότι κάθε επιληπτικός ασθενής πριν πάρει την απόφαση να αθληθεί, υποχρεωτικά πρέπει να συμβουλευτεί το γιατρό του. Μαζί θα αποφασίσουν για την ορθή λήψη των αντιεπιληπτικών φαρμάκων, καθώς και για το είδος του προπονητικού προγράμματος που θα επιλεχθεί, σε στενή παρακολούθηση με τον προσωπικό φυσικοθεραπευτή ή γυμναστή του ασθενή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου